Album “Kad bi bio bijelo dugme” pojavio se 1974, a njegova naslovna od ukupno 6 numera dala je ime bendu koji se do tada nazivao “Jutro”.
Prema podacima koje je Hina dobila u firmi “Croatia Records”, album se pojavio tačno 18. februara 1974, iako je obilježavanje godišnjice marketinški određeno za 13. novembar u Zagrebu, te 14. novembra u Beogradu i Sarajevu.
Tih dana će biti predstavljen prigodni luksuzni paket od 10 vinil ploča, od kojih 9 “remasteriranih” albuma i monografija “Bijelo dugme” dobrih poznavalaca benda Siniše Škarice i Dušana Vesića.
“Bijelo dugme” aktivno djeluje od 1974. do 1989, mada su članovi i prije bili zajedno u raznim sastavima, a veliki broj svirača i pjevača ostvario je 15-ak albuma, nekoliko kompilacija i niz singlova.
Album prvijenac se od samog početka prodavao odlično. Hronike kažu da je uslijedila iscrpljujuća turneja koja je ustoličila “Bijelo dugme” u najpopularniji jugoslovenski sastav.
Sljedeći album “Šta bi dao da si na mom mjestu” sniman je 1975. u Londonu, s hitovima poput “Tako ti je, mala moja, kad ljubi Bosanac”, koji je za kratko vrijeme prodan u više od 200.000 primjeraka, zbog čega je “Jugoton” morao ustanoviti kategoriju dijamantske ploče.
“Bijelo dugme” je ostavilo sliku benda koji je pomjerao granice shvatanja muzike, te otvorio vrata mnogim mladim autorima, izvođačima i muzičkim pristupima, ističu kritičari.
Dugogodišnji urednik u “Jugotonu” i kritičar Siniša Škarica kaže u najavljenoj knjizi da je “Bijelo dugme” bilo posebno i odabrano da mijenja postojeće i uspostavlja nove standarde, da piše istoriju pop muzike na ovim prostorima jednako kao što su to činili Elvis Prisli i “The Beatles” u globalnim razmjerama.
Prvi su u bivšoj državi snimali u Londonu, prvi su napravili turneju po sportskim dvoranama, prvi označili puteve muzičkoj industriji, prvi zaradili novac od svoje muzike, napisao je koautor knjige Dušan Vesić i dodao da su “Dugmići” imali sve što krasi jednu rok biografiju: skandale, drogu, seks, alkohol, zatvor, na kraju jednu zagonetnu smrt.
Neke kontroverze poput masovnosti, političnosti banda, originalnosti melodija, odnosa prema folku ili, naprimjer, uloge lidera Gorana Bregovića, i danas zabavljaju fanove “Bijelog dugmeta”.
Prema kritičarima, Goran Bregović je vješto stvarao marketinške okvire za popularizaciju “Bijelog dugmeta”, bockajući tabue povezane sa seksualnošću ili politikom uz pojave novih ploča ili puštajući priče o odnosima u bendu.
isko je Bregović u jednom intervjuu kritičaru Draženu Vrdoljaku na pitanje o masovnosti tvrdio da Dugme “nije bend za tako veliku žvaku”, ono je krajem sedamdesetih organizovalo koncerte čija se posjećenost ne pamti u Jugoslaviji.
Besplatan Koncert kod Hajdučke česme u ljeto 1977. u Beogradu okupio je između 70 i 100.000 posjetilaca, za narednu turneju u Beogradu su prodali pet puta zaredom dvoranu “Pionir” – a cijeli prihod uplatili nastradalima od potresa u Crnoj Gori – da bi zatim na stadionu JNA u Beogradu organizovali “Rock spektakl 79” na kojem su okupili oko 70.000 posjetilaca.
Govoreći o autorstvu pjesama, Bregović je jednom kazao da je “beba čoporativno djelo”, a ne djelo jednog autora koji bi bio poznat, iako su hroničari benda tvrdili da je od svih brojnih muzičara koji su prošli kroz bend “samo jedan od njih bog”.
Na zamjerke da se često primicao, a po nekima i više puta prelazio granicu plagijatorstva, Bregović je odgovarao da uzimao ono što mu se sviđa, kao u prirodi izlazak sunca, i da to ne smatra plagijatima.
“Bijelo dugme” je cijelu njegovu istoriju pratio glas benda koji vješto koristi elemente folklora. Kritičar Dražen Vrdoljak nazvao je njihovu muziku pastirskim rokom, što ih je pratilo veliki dio karijere.
Etnomuzikologinja i radijski voditelj iz Beograda Marija Vitas dijeli karijeru “Dugmeta” na dvoje. Prvi dio traje do 1980. i uglavnom se poklapa s nastupom pjevača Željka Bebeka. U njemu se upotrebljavaju arhaizmi u tekstu i primjenjuje pjevanje “na bas”, a pjesme su sa stanovišta aranžmana jednostavnije, s prisutnošću narodskog i seoskog u tekstu.
U drugoj fazi pjesme su složenije, u kojima se težište premješta na muzičku komponentu. Ona se dotiče i termina “sevdah rok”, koji nije tako često dovođen u vezu s njihovom muzikom, ali se može odnositi na sve one pjesme iz opusa grupe “Bijelo dugme” koje su prožete sevdahom i rokom. To su pjesme koje povezuju rok muziku i tekstove pune ljubavne čežnje i strasti, na “bosanski”, narodni način – uplitanjem muzičkog ili jezičnog folklornog materijala, zaključuje Marija Vitas.
Premda je od raspada benda prošla takođe okrugla brojka od četvrt vijeka, a od prestanka kreativnog razdoblja kojim su bitno oblikovali istoriju domaćeg roka i znatno više, produkcija “Bijelog dugmeta” i danas ima energiju kojom je u stanju da podstakne zapažene događaje u muzičkoj javnosti sada već odvojenih država.
Izvor:Fena
